Acı düştüğü yeri yakmadı sadece
Yüreği insan olan herkes yandı kavruldu
Toprağa emanet edilen her canla birlikte
Gömüldü umutlar hayaller toprakta kaldı
Bu acıların tarifi yok tanımı yok adı yok…
Solumuzda sağımızda bir büyük ağrı
Nefes alırken uyurken uyandığımız an
Geçecek gibi de görünmeyen bir acı
Bir çocuğun gözündeki mavi hare
Diğerinin yanağındaki gamze
Bir başkasının uçuşan saçları
Ya da öpülmeye doyulmaz o tombul yanakları
Gitmiyor gitmiyor bir türlü
Çöktü yüreğimizin en geniş köşesine
Yutamadığımız bir yumru oldu boğazımızda
Nefessiz bırakan koca bir yumru
Bu acılar bir bedene çok fazla olsa gerek
Acıyı pay ederek mi yaşamak gerek
Anne baba çocuk ve bebek
Gitti hep birlikte ya da tek tek
Şubat sonu bahar olsa ne yazar
İçimizde mevsim hep kara kış artık
Savurdu bizleri bir o yana bir bu yana
Pusula durdu en derin acıda
